In de week dat ik in Ginnum werkte (zie CSI Ginnum) heb ik uit de grote verzameling botten ook zelf twee chimeren gemaakt: toch een beetje preparateur naast God.
Ik begon met het uitstallen van de botten en er regelmatig naar te kijken, om meer voeling met het materiaal te krijgen. Botten zijn geen neutraal materiaal en ik wil er ook met respect mee omgaan, omdat het toch herinnert aan het dier aan wie ze toebehoorden.
Het bleek nog niet gemakkelijk te zijn; zowel in biologische als in technische zin. De botten moeten op een bepaalde manier bij elkaar passen, zodat er iets herkenbaars in zit, maar het moet ook fantasievol zijn. Daarnaast was het lastig om de botten aan elkaar te bevestigen. Uiteindelijk heb ik voor een lijmpistool gekozen, omdat het snel werkt en de opgedroogde lijm op kraakbeen lijkt, wat je veel tussen gewrichten vindt. Gewoonlijk wordt bij het in elkaar zetten van een skelet houtlijm gebruikt: mooier en sterker, maar het droogt veel langzamer.
In de week in Ginnum maakte ik een begin, maar pas bij thuiskomst lukte het me om er iets van te maken: iets wat uiteindelijk een Kwakioen is geworden. De kwakioen (Jacobus simurghinnum), is samengesteld uit botten van een ree, eend, geit, zilvermeeuw en een karper. De vleugels komen van een ransuil.
De kwakioen zou een verre nazaat van de Simurgh kunnen zijn: een Perzisch fabeldier, half vogel, half zoogdier, die een nest had in de Boom van kennis van Goed en Kwaad. Deze boom kennen we uit de bijbel, waar hij een centrale plaats had in het paradijs waar Adam en Eva leefden. Bij de sluiting van het paradijs, na de zondeval, vertrok de Simurgh naar de top van de Elbroes, de heilige berg in Perzië. De Simurgh zou 1500 jaar leven en dan zichzelf vernieuwen om nog eens 1500 jaar te leven. Door zijn hoge leeftijd was hij zo wijs geworden dat hij met Salomo over filosofie sprak. De raven zouden ooit ook zo intelligent zijn geweest, maar na vele generaties was dit afgezakt tot het huidige niveau.
De uil als symbool van wijsheid zie je terug in de vleugels van de kwakioen.
De tweede chimeer, ook in Ginnum aan begonnen en thuis afgemaakt, werd de suizer (Jacobus pereginnum). Hij moest er vooral snel uitzien, als een jachtvliegtuig of een Ferrari onder de vogels. De suizer bestaat uit botten van zilvermeeuw, kraai, zilver- en kokmeeuw, haas en de staartveren van een havik. Ik heb hem gemaakt als een eerbetoon aan het snelste dier ter wereld: de slechtvalk. Over de recordsnelheid die dit dier zou kunnen bereiken gaan veel verhalen en het is lastig om de waarheid boven tafel te krijgen. Het laatste nieuws is dat hij in duikvlucht de ongelofelijk snelheid van 389 km/u zou halen! Voor ieder die (net als ik eerst) denkt dat dit een bizarre overdrijving is: geniet en huiver bij het zien van dit fascinerende filmpje van National Geografic, waar de duikvlucht gefilmd en nagerekend is door meevliegende en meeduikende mannen.
De slechtvalk zoals hij in mijn museum te zien is: een patrijs achtervolgend.